Πρωί

 

Πόσο ξεχώριζες στο πλήθος μέσα θυμάμαι

και πώς γύρω σου γύριζε η γη

Ο ήλιος τις αχτίδες του έστελνε

μόνο και μόνο για ν' αγγίξουν τα μαλλιά σου

και μαζί τους, τους ώμους σου να στολίσουν

Ένα απαλό αεράκι να χαϊδέψει το χαμόγελό σου 

μάταια επέμενε

Εσύ αταλάντευτη, ανέγγιχτη από της φύσης 

τις ανήμπορες δυνάμεις

Μέχρι που σε σκούντηξε η διπλανή σου

κι αμέσως έγινες γήινη ξανά, ανθρώπινη

και το αεράκι να σε αγγίξει μπόρεσε 

και η γη ξανά, γύρω από τον ήλιο 

άρχισε να γυρνά, 

ενώ οι αχτίδες του και στην υπόλοιπη πλάση

καταδέχτηκαν να φτάσουν.

Όλα γίνηκαν ξανά φυσιολογικά,

εκτός από τη νεραϊδένια σου ματιά,

που παρέμεινε να κοσμεί

το πρόσωπό σου εκείνο το πρωί

Βάρος

 

Βάλε χρυσάφι στου πουλιού τα φτερούγια, ποτέ του να μη ξαναπετάξει στα ουράνια 

Κώστας Γανωτής - Ομάρ Χαγιάμ

 

Στιγμή

Δίπλα δίπλα κάτσαμε 

και ήταν αρκετό 

Το κρύο έμεινε μακριά

Πώς πέρασε η ώρα 

σαν της βροχής νερό

Και οι πλακόστρωτοι δρόμοι 

που τόσο γρήγορα περπατήθηκαν

σε πείσμα μου,

κρατήσαν τη στιγμή να μου τη θυμίζουν

για παρηγοριά.

Ξύλινα Σπαθιά - Ατλαντίς

 

Το σκήπτρο

Τότε ο Διομήδειος Σάββατος για πρώτη φορά αποφάσισε να πει κι εκείνος τα δικά του:

- Εγώ ξέρω, άρχισε εκείνος, ότι σ' όποιον ανήκει το ποτήρι, σ' αυτόν ανήκει και το "Πάτερ Ημών". Όμως δεν βρήκες το σωστό δρόμο Τώρα η γλώσσα σηκώνεται εναντίον της γλώσσας και σ' αυτόν τον τελευταίο καιρό του πολέμου εμείς θέλουμε να χτίζουμε σε ακατάλληλη ώρα. Η ειρήνη κερδίζεται, ενώ κανείς ακόμα δεν έχει κερδίσει ούτε έναν πόλεμο. Καλό είναι οι μικροί λαοί, σαν κι εμάς, να ξέρουν να μεταχειρίζονται το σκήπτρο που είναι από πάνω τους, οποιουδήποτε κι αν είναι το σκήπτρο. Εκεί βρίσκεται η σοφία, και ο πατριωτισμός στην ειρήνη μετράει πιο πολύ από τον πατριωτισμό στον πόλεμο· ενώ εσύ, μέχρι χτες, ώσπου όλα άρχισαν να φλέγονται και το αίμα μέσα σου να γίνεται κλάμα, δεν ήξερε τι να κάνεις με το μίσος και με την αγάπη σου...

Μίλοραντ Πάβιτς, Η Εσωτερική Πλευρά του Ανέμου, εκδ. Εστία

Περιττή μαγεία

 

Κι αν είχα τη δύναμη τη μαγική

των αστεριών τη κίνηση να ορίζω

αχρείαστη και άχρηστη θα μου ήταν

αν τη ματιά σου δε μπορούσα να παγιδέψω

Ταγκόρ - Η υπέροχη νύχτα

Ήταν ώρα κατακλυσμού. Τ' άστρα είχανε χαθεί από τον ουρανό.  Όλα της γης τα φώτα είχαν σβήσει. Δε θα έβλαφτε καθόλου αν λέγαμε καμιά κουβέντα εκείνη τη στιγμή. Μα δεν μπορούσαμε να προφέρουμε ούτε λέξη. Ούτε η τυπική ερώτηση "τι γίνεσαι;" δε βγήκε απ' το στόμα μας. Μόνο στεκόμαστε και κοιτάζαμε το σκοτάδι, ενώ στα πόδια μας βογγούσε ο πυκνός, ο μαύρος κι άγριος χείμαρρος του θανάτου. 

Έλεγα μόνο μέσα μου: "Κοίτα. Σήμερα η Σουραμπάλα ήρθε στο πλευρό μου, αφήνοντας όλον τον άλλον κόσμο. Σήμερα δεν έχει κανέναν άλλον κοντά της· μόνο εμένα. Στα παλιά και περασμένα παιδιάτικά της χρόνια η Σουραμπάλα έχει έρθει από κάποιο ανοιξιάτικο βασίλειο μυστηρίου, από μια ζωή που 'χε δικιά της τροχιά, και στάθηκε στο πλευρό μου σ' αυτή τη φωτισμένη και πλημμυρισμένη απ' ανθρώπους γης. Και σήμερα, ύστερα από ένα μεγάλο χρονικό διάστημα, άφησε τη γης, τόσο γεμάτη από φως κι από ανθρώπινα πλάσματα, για να σταθεί στο πλευρό το δικό μου, την ώρα αυτή του τρομερού  και θλιβερού και θανατικού σπασμού της Φύσης. Το Ρέμα της Ζωής έριξε εμπρός μου το τρυφερό μπουμπούκι εκείνο, κι η Πλημμύρα του Θανάτου έφερε το ίδιο λουλούδι, στην τέλεια, τώρα, άνθισή του, σε μένα και σε κανέναν άλλον. Ένα άλλο κύμα, και σαρωνόμαστε μακριά από το τελευταίο σημείο της γης, και κοβόμαστε από τα κοτσάνια όπου ο καθένας μας ορθώνεται εδώ χωριστά και γινόμαστε ένα στο βασίλειο του Θανάτου.

"Άμποτε το κύμα αυτό ποτέ να μην έρθει! 

Άμποτε η Σουραμπάλα να ζήσει χρόνια πολ-

λά κι ευτυχισμένα, περιτριγυρισμένη από σύ-

ζυγο και παιδιά, από συγγενείς  κι υπηρέτες".

Τη νύχτα αυτή, τη μια και μοναδική, καθώς στεκόμουν εκεί στ' αχείλι του αφανισμού της Φύσης, γεύθηκα την αιώνια ευδαιμονία.

Η νύχτα πέρασε, η θύελλα έπαψε, η πλημμύρα έπεσε. Δίχως μια λέξη να προφέρει η Σουραμπάλα γύρισε στο σπίτι της, κι εγώ, το ίδιο., γύρισα στη καλύβα μου, δίχως να προφέρω μια λέξη.

Σκέφτηκα. Αλήθεια δεν έγινα Ναζίρης, ούτε Αρχιγραμματέας, ούτε Ρήγας Φερραίος. Είμαι μόνο ένας δευτεροβάθμιος δάσκαλος ενός χωριάτικου σχολείου. Μα μια νύχτα, μια υπέροχη νύχτα, στο σύντομο διάστημά της, αχτιδοβόλησε στη σταδιοδρομία όλης μου της ζωής. 

Η νύχτα εκείνη, η μία και μόνη, απ' όλες τις μέρες και τις νύχτες της ζωής μου, ήταν η υπέροχη δόξα της ταπεινής ύπαρξής μου.

Ρ. Ταγκόρ - Ινδικά Διηγήματα, εκδ. Ηριδανός

Θανάσης Παπακωνσταντίνου - Καντηλανάφτης

 

Κελάηδημα

 

Δε θα σου ψιθυρίσω απόψε "καληνύχτα"

θα είναι σιωπηλός ο χαιρετισμός που θα στείλω

κι όταν ξημερώσει τη καλημέρα μου θ' ακούσεις

στων μικρών πουλιών το πρωινό τραγούδι

Γιάννης Χαρούλης - Τι λάθος κάνω

 

Εργασία και αποτελέσματα

 

«Έχετε το δικαίωμα να εργαστείτε, αλλά μόνο για χάρη της δουλειάς. Δεν έχετε δικαίωμα στους καρπούς της δουλειάς. Η επιθυμία για τους καρπούς της δουλειάς δεν πρέπει ποτέ να είναι το κίνητρό σας για να εργαστείτε. Μην ενδίδετε ποτέ στην τεμπελιά.

Εκτελέστε κάθε ενέργεια με την καρδιά σας προσηλωμένη στον Υπέρτατο Κύριο. Απαρνηθείτε την προσκόλληση στους καρπούς. Να είστε ισορροπημένοι στην επιτυχία και στην αποτυχία: γιατί αυτή η ομαλότητα της ιδιοσυγκρασίας εννοείται με τη γιόγκα.

Η δουλειά που γίνεται με άγχος για τα αποτελέσματα είναι πολύ κατώτερη από τη δουλειά που γίνεται χωρίς τέτοιο άγχος, με την ηρεμία της αυτο-παράδοσης. Αναζητήστε καταφύγιο στη γνώση του Μπράχμα. Αυτοί που εργάζονται εγωιστικά για αποτελέσματα είναι άθλιοι».

― Μπαγκαβάντ Γκίτα

Φακίρης

 

Μαγεύει η μουσική κι ο ήχος της φλογέρας

καρφιά τ' αρώματα που καπνίζει ο αέρας

υποσχέσεις δόθηκαν λιβάνια π' αργοσβήνουν

σαν φακίρης στέκομαι, αρχή καινούριας μέρας

Charles Baudelaire - Συμπαθητική Φρίκη

 

Απ' αυτόν τον περίεργο και πελιδνό ουρανό

Που ταλανίζεται όπως το πεπρωμένο σου,

Ποιοι λογισμοί μες στην αδειανή σου τη ψυχή

Κατεβαίνουν; Αποκρίσου λιμπερτίνε.

Αχόρταγα άπληστος

Του κρυφού και του αβέβαιου,

Δεν θα μυξοκλάψω σαν τον Οβίδιο

Διωγμένος από τον λατινικό παράδεισο

Ουρανοί ξεσκισμένοι σαν γιαλοί,

Μέσα σας η έπαρση μου καθρεφτίζεται,

Τα τεράστια πενθηφόρα σύννεφά σας

Είναι των ονείρων μου οι νεκροφόρες, 

Και οι λάμψεις σας το αντιφέγγισμα είναι

Της κόλασης όπου η καρδιά μου τέρπεται. 

Καταραμένοι Γάλλοι Ποιητές, εκδ. Ηριδανός

ΘΕΜΗΣ ΑΝΔΡΕΑΔΗΣ * ''Εδήλωσα Τρελλός'' Νινής Ζαχά