Δε χαμογελάς σχεδόν ποτέ
μα λάμπει το πρόσωπό σου
Ρωτώ της νύχτας τον ουρανό
τι ποίημα να σου γράψω
κάποιο κλουβί αν υπάρχει
τις λέξεις μου να κρατήσει
αφήνω σαν νυχτοπούλια
τους στίχους να ξεγλιστρήσουν
τα σφιγμένα χείλη σου
μήπως και τ' αγγίξουν λίγο
Δεν εδεσμεύθηκα. Τελείως αφέθηκα κ' επήγα.
Στις απολαύσεις, που μισό πραγματικές,
μισό γυρνάμενες μες στο μυαλό μου ήσαν,
επήγα μες στην φωτισμένη νύχτα.
Κ' ήπια από δυνατά κρασιά, καθώς
που πίνουν οι ανδρείοι της ηδονής.
Τα ποιήματα, εκδ. Μεταίχμιο
Άσε τα μάγουλά σου
σαν ρόδα να κοκκινήσουν
από το κρασί που βγάζει
της ποίησης το αμπέλι
Κι αν η φλόγα καίει
κάπου στα βάθη της ψυχής
πλησίασε τη ζεστασιά της
μα μην αφήσεις φωτιά να γίνει
και να κάψει γύρω σου
των τριανταφυλλιών τον κήπο
Η κτίση είν' ένα βιβλίο· όποιος με γνώση να διαβάσει μπορεί
Σ' αυτόν ο δημιουργός όμορφα θ' αποκαλυφθεί
Άγγελος Σιλέσιος, Χερουβικός Οδοιπόρος, εκδ. Περισπωμένη
Κι αν αλλιώς φυσούσε ο αέρας
εκείνο το πρωί;
Του λουλουδιού το άνθος
αν δεν άνοιγε στις ακτίνες
τις πρώτες του ήλιου
άραγε, τι θα γινόταν;
Θα μπορούσες ότι σου λείπω
να μου πεις
αν ποτέ δεν είχαμε γνωριστεί
ούτε καν για λίγο;
Ο θάνατος μας κρατά στην αγκαλιά του
αστόχαστος, απέριττος
Μας κουβαλά σαν ένα μυστικό από τα μυστικά του
κι από πολλούς μας κάνει έναν.
ένας τάφος για την Νέα Υόρκη, εκδ. Πατάκη
Κόκκινο έστρωσα χαλί
την καρδιά μου
πάνω της να πατήσεις.
Περπάτησες απαλά
στις μύτες των ποδιών σου
Μα πόσο το κάθε βήμα σου
να 'ξερες πως πονούσε
Λέμε: τίποτα δεν λείπει στον Θεό κι ούτε χρειάζεται τις δικές μας δωρεές:
είναι αλήθεια- τότε γιατί θέλει Αυτός τις φτωχές μας τις καρδιές;
Άγγελος Σιλέσιος, Χερουβικός Οδοιπόρος, εκδ. Περισπωμένη
